S' annoamentu de sos limbàgios artìsticos in su segundu pustisgherra

A sinnare s'ingressu "ufitziale" in Sardigna de s'arte contemporànea est, in su 1957, sa premiatzione a sa I Biennale de Nùgoro, intre contierras atzudas, de unu dipintu astratu de Màuru Manca.
A sinnare s'ingressu "ufitziale" in Sardigna de s'arte contemporànea est, in su 1957, sa premiatzione a sa I Biennale de Nùgoro, intre contierras atzudas, de unu dipintu astratu de Màuru Manca.
Suta s'impèllida de Manca, diretore dinàmicu de s'Istitutu de Arte de Tàtari (1959-69), e de sos casteddajos pitzinnos de su Grupu Transatzionale (1966), sa Sardigna s'aberit a sos limbàgios de s'informale e duncas de s'arte programmada. In sos matessi annos s'iscultore Eugenio Tavolara inghitzat atraessu s'ISOLA (Istituto Sardo Organizzazione Lavoro Artigiano),de su cale est diretore, una esperièntzia singulare de "[span lang="en"]handicraft design[/span]", torrende a imbentare s'artesania sarda suta sa lughe de unu adòbiu intre traditzione e moda contemporànea chi nde faghet pro unu tantu de tempus un'esempru-guida in campu internatzionale.
Sa crisi de su Modernismu no est determinada in s'ìsula dae esperièntzias cuntzetuales, dae performance o dae s'arte ambientale (in pràtica ausentes) ma dae sas chircas neocuntzetuales de sos ùrtimos bindighi annos, chi cuntraponent a su modellu de un'arte cuntzentrada petzi subra sa forma cussu de un'arte comunicativa chi mirat a s'esternu.
Mentres chi fintzas in Sardigna cumentzat a leare forma su sistema de s'arte, cun sa nàschida de istruturas museales pro su contemporàneu, de una Acadèmia de Bellas Artes e de una atividade crìtica isparghinada, sa generatzione artìstica noa non pensat prus a sa chirca de s'identidade comente imperativu drammàticu ma comente una diferèntzia pretziada, intre sas tantas chi cunvivent in su mosàicu de su mundu globalizadu.

Aggiornamento

11/5/2023 - 16:43